Rozpoczęcie edukacji dziecka -
wskazówki dla rodziców
Wasze dzieci rozpoczynają edukację w klasie pierwszej. Jest to bardzo ważny i trudny etap w ich życiu. W pierwszych tygodniach nauki szkolnej warto poświęcić dziecku więcej czasu. Od rodziców w dużej mierze zależy, jaki będzie jego start w szkole. Możecie sprawić, że będzie znakomity!
Dlatego:
Gdy wróci do domu ze szkoły, to:
O wszystkich problemach z dzieckiem, jego zachowaniach, zdrowiu szczerze rozmawiajcie z wychowawcą. Zostawcie nauczycielowi kontakt telefoniczny, aby w razie potrzeby mógł natychmiast zareagować.
Pomóżmy dzieciom przeżyć ten okres w jak najmniejszym stresie. Siedmiolatek jest zbyt mały, aby mógł sam sobie z tym wszystkim poradzić.
Rodzice – wspierajcie swoje dzieci i kochajcie je, bo one bardzo Was kochają!
źródło- Internet
Rodzina jako podstawowe środowisko wychowawcze.
Rodzina jest tym składnikiem środowiska wychowawczego, który oddziaływuje na jednostkę najdłużej, niekiedy przez całe życie. Stanowi ona naturalne środowisko wychowawcze, ponieważ wychowanie dziecka odbywa się w sposób naturalny, często spontaniczny, żywiołowy, rzadziej natomiast staje się w pełni świadomą i planową działalnością ukierunkowaną na realizację określonych celów.
Rodzina określa bliżej cele i wartości, do których dzieci mają dążyć, przyczynia się do formowania ich potrzeb i zainteresowań, dostarcza dziecku modeli osobowych i wzorów zachowań w konkretnych sytuacjach życia codziennego.
Rodzice i inni członkowie rodziny przekazują dzieciom określony system wartości i norm społecznych. Ponadto uczy przyjmowania przez nie zadań i obowiązków wykraczających poza jego osobiste potrzeby i interesy, współdziałania w grupie, pełnienia ról społecznych. Odgrywa zatem rodzina rolę ,,niwelatora wstrząsów, filtru i pomostu”, chroniąc dziecko przed zbyt brutalnym zetknięciem z rzeczywistością. I to od rodziców zależy właśnie, czy to zetknięcie odbędzie się bezboleśnie, czy przyniesie dziecku wiele niepowodzeń i rozczarowań.
Postawy rodzicielskie
Szczególną rolę w rodzinie przypisuje się postawom rodzicielskim, które w znacznej mierze decydują o układzie stosunków między rodzicami a dziećmi. To one decydują w jakim stopniu są zaspokajane- bądź nie- podstawowe potrzeby dziecka: potrzeba miłości, życzliwości, solidarności i akceptacji.
Jeśli dziecko jest przez rodziców kochane i akceptowane ze wszystkimi swoimi wadami i zaletami rozwija się prawidłowo, jest aktywne i pewne siebie, łatwiej nawiązuje kontakty z rówieśnikami. Ta akceptacja daje mu poczucie bezpieczeństwa i zadowolenia z własnego istnienia.
Dziecko odrzucone, a więc traktowane niechętnie, niekiedy wrogo, otoczone zakazami i poddawane surowej dyscyplinie przeżywa stałe frustracje.
Odrzucenie zaburza rozwój emocjonalno-społeczny dziecka, które czuje się zagrożone, przeżywa lęk i niepokój. Wzrasta w poczuciu izolacji i zbędności, dlatego jego samoocena jest przeważnie negatywna. Do rodziców z reguły przejawia wrogość i niechęć, jest nieposłuszne, aroganckie, niekarne i wybuchowe. Często staje się apatyczne, stroni od kontaktów z rówieśnikami, żyje samotnie dręczone żalem oraz poczuciem krzywdy.
Ujemny wpływ na dziecko ma również postawa obojętności rodziców.Tacy rodzice wprawdzie dbają o dobre odżywianie dziecka, ubiór, sprawiają prezenty, lecz dziecko nie jest obiektem ich prawdziwych zainteresowań. Z reguły są zajęci sobą, a dziecko jest jakby dodatkiem do ich życia. Tego rodzaju relacja nie stwarzając warunków do wymiany uczuć wywołuje u dziecka oschłość uczuciową, niezdolność do trwalszych i intymnych kontaktów, nieufność wobec ludzi.
Rozpatrując postawy emocjonalne rodziców wobec dzieci należy podkreślić, że dziecko musi być akceptowane przez rodziców, powinno być wychowywane w atmosferze serdeczności i zainteresowania jego osobą.
Postawy obojętne, a tym bardziej wrogie rodzice powinni zdecydowanie wyeliminować z życia codziennego; zniekształcają bowiem one tak silnie i trwale rozwój dziecka, że żadne metody wychowawcze stosowane przez szkołę czy poradnie wychowawcze nie są tych wypaczeń całkowicie usunąć.
System nagród i kar
Ogromny wpływ na kształtowanie i rozwój osobowości dziecka- a także jej zaburzeń- wywierają metody wychowawcze stosowane przez rodziców. Trudno bowiem wyobrazić sobie wychowanie bez określonych, względnie stałych rodzicielskich oddziaływań, stosowania metod, których celem jest realizacja założonego ideału wychowawczego, ukształtowanie właściwych zachowań dzieci, wdrożenie ich do wykonywania powierzonych zadań i obowiązków.
Szczególne znaczenie dla kształtowania i utrwalania pożądanych form zachowania się mają nagrody i kary, czyli tzw. wzmocnienia pozytywne i negatywne. Ich stosowanie jest szczególnie trudne i wymaga dużej kultury pedagogicznej ze strony rodziców, nie powinno prowadzić do osłabienia bądź niszczenia pozytywnych więzi łączących rodziców z dziećmi.
Niesprawiedliwa kara, zbyt surowa, zastosowana bez wnikania w motywy postępowania, z pominięciem aktualnego stanu psychicznego i fizycznego dziecka, może mu wyrządzić wielką krzywdę. Dziecko ukarane niesłusznie staje się nieufne, obojętne uczuciowo, często zaczyna zachowywać się przeciwnie do życzeń rodziców. Nadmierna kara, zwłaszcza połączona z szyderstwem, wymyślaniem, krzykiem, może wywołać lęk przed odrzuceniem i utratą miłości bliskich, może stać się przyczyną smutku i osamotnienia.
Kary stosowane przez rodziców w stanach złości, kary niesprawiedliwe, poniżające dziecko wyzwalają często wrogość, chęć odwetu i niszczą wzajemną więź uczuciową.
Wiele ujemnych skutków w psychice i zachowaniu dziecka przynoszą tzw. kary niepedagogiczne: strofowanie dziecka, zawstydzanie go, przekupywanie, pogróżki, oziębłość, ubliżające porównywanie, wyśmiewanie, sarkazm, poniżanie, ciągłe wytykanie wykroczeń, zbyt silne nagany, kary cielesne, pozbawianie rzeczy, do których dzieci mają prawo oraz grożenie przyszłymi karami.
Bardziej efektywną metodą w oddziaływaniu wychowawczym jest nagroda, ponieważ towarzyszy jej przyjemny stan emocjonalny, a ich stosowanie wpływa pozytywnie na kształtowanie aktywnej postawy dziecka, wyzwala jego czynny stosunek do obowiązków, do stawianych mu wymagań.
Ponadto właściwie stosowane nagrody wywołują u dziecka uczucia przyjemne: uciechę, radość, nadzieję, uczucie powodzenia, świadomości uznania, zaspokojenia ambicji. Wzmacnia w nim wiarę we własne siły, zapewnia poczucie bezpieczeństwa i zachęca do podejmowania nowych i trudniejszych wysiłków.
Wniosek: Tylko w zdrowym środowisku rodzinnym kształtują się pożądane warunki psychofizyczne dziecka. Ważą się jego losy i decyduje się to, czy stanie się ono jednostką odporną fizycznie i psychicznie, czy też słabą, niedojrzałą emocjonalnie i społecznie.
Od rodziców zależy, czy ich dziecko będzie radosne, wesołe i szczęśliwe!
źródło- Internet